Na mijn bezoek aan de Pelourinho (het oude stadscentrum van Salvador) nam ik de bus naar het strand. Ik had aan een jonge gast gevraagd waar het mooiste strand lag om wat te genieten van een wandeling en een zwempartij. Hij heeft me goed geholpen en een mooi stukje aangewezen. Dit is niet zo vanzelfsprekend, vermits de stad Salvador 60 km strand heeft. In sommige stukken komt riolering uit.
Ik was nog maar net op het strand, of ik werd al aangeklampt: "Voce es un amigo, viene alli e toma uma cerveja". Zoals vliegen komen de Braziliaanse kelners toeristen aanklampen om hen te overtuigen iets te nuttigen. Het scherpte mijn weerbaarheid en ik werd ietwat achterdochtig naar misbruik. Niet onterecht zou blijken...
Na een halfuurtje wandelen, besliste ik plaats te nemen op een stoel die me door een ober werd aangeboden. Ik bestelde een biertje en genoot van de zee. Wat hierbij belangrijk is, is om op voorhand de prijs af te spreken.
Voor mij was het wel aangenaam, dat ik kon genieten van een frisse pint (in Brazilië heeft men lekker bier) op een plekje in de schaduw.
Bij mijn eerste dronk van het glas begon de stoet van de commercanten reeds. Je kan je niet voorstellen wat de leurders er allemaal aan de man willen brengen: scampi's, uurwerken, pullekes zonnecrème, kokosnoten, gekoelde waterflesjes, allerlei onsmakelijke eetbare dingen, sigaretten, henna-tatoeages, oorbellen, halskettingen,...
Op de duur roep je al van ver dat je niet geïnteresseerd bent.
Vermits ik alleen was, dacht ik na over mijn materiaal tijdens mijn zwempartijtje. Ik wil het zeker niet in bewaring geven bij de obers, die vertrouw ik voor geen haar. Tenslotte heb ik een koppel aangesproken die er ook nogal toeristisch uitzagen en die een vertrouwen uitstraalde. Het waren heel vriendelijke Spanjaarden, die een vlot mondje engels spraken. We hadden een kort maar aangenaam gesprekje.
Toen de tijd, de gesprekjes en de zwempartijtjes wat gevorderd waren, vroeg ik de rekening.
Ik kon mijn ogen niet geloven. Naast mijn biertje rekenden ze R$10 voor mijn stoel en R$ 10 voor de dienst. Toen ik meldde dat ik dit weigerde te betalen, vertelde de ober dat dit hier de gewoonte is, dat iedereen het doet.
Ik zei hem dat het mijn gewoonte niet is, en dat ik enkel het biertje zou betalen.
Na wat discussie liet hij de gerant erbij roepen.
Deze deed alsof hij me niet begreep. Ik nam de rekening uit zijn hand en schrapte met mijn balpen de dienst en de stoel en omcirkelde enkel het bedrag van het biertje.
Toen snapte hij het wel. Hij aanvaardde mijn geld, maar kwam niet terug met het wisselgeld.
Toen ik hem even later riep deed hij opnieuw alsof hij me niet begreep. Na enig aandringen gaf hij mijn geld terug.
Zo zie je wel hoe men misbruik maakt van brave toeristen.
Na deze weerbaarheidstraining besloot ik nog wat te wandelen met de voeten in de branding, tot de zon zou zijn ondergegaan. Dit was zeer aangenaam. Alle schooiers en leurders waren naar huis en de rust was er terug. Ik ontmoette een visser die met een simpel vislijntje erin slaagde om mooi vissen uit het water te halen. Hij wilde trots poseren met zijn vissen voor de lens van mijn fototoestel...
