Deze namiddag was er een eucharistieviering in Pé do Morro,een gehuchtje dat zo'n 30 kilometer afgelegen is van de bewoonde wereld. De enige weg ernaartoe is een klein aardewegje, zoals je die in België zelf in de meest afgelegen landbouwgebieden niet meer vindt. Pr. Frans diende echte acrobatenstreken uit te halen om met de auto zich een weg te banen. Gelukkig hadden we een lifter mee, die de weg heel goed kent. Onderweg moesten we 18 keer uitstappen om een hekken open te doen. Dan reden we tenmidden de koeien of de paarden en kwamen we regelmatig stoere cowboys te paard tegen.
Na een uurtje rijden kwamen we aan in de wijkschool. Het grootste klaslokaal zat al vol met de vrouwen en kinderen. Toen de mis bijna zou beginnen, kwamen ook de mannen in groepjes van een viertal te paard aan. Voor de school stonden slechts twee auto's, maar een twintigtal paarden.
Terwijl alle vrouwen en kinderen vroom op stoeltjes met kleine tafelbladen zaten, stonden alle mannen achteraan in één rij recht. Stoere cowboys, leren jassen, laarzen en zware schoenen, de oren doorspeld. Toch werd ieder gebed meegepreveld, werd elk kruisteken gemaakt en werden handen gegeven bij het onze vader en de vredeswens. Zingen is echter voorbehouden aan de vrouwen. Van secularisatie is hier nog geen sprake.
Het was een mooi moment toen het kindje gedoopt werd. De moeder van het kindje (van ongeveer 6 jaar oud) kan nog niet veel ouder geweest zijn dan 20 jaar. Ook hier zijn tienerzwangerschappen schering en inslag. Ze is nu voor de 3° keer zwanger. Maar ze zorgt heel goed voor haar kindjes.
Hier zijn de mensen niet rijk, maar er is ook geen armoede zoals in de Favella's. De mensen leven in een harde wereld, sterk verbonden met de natuur, maar zien er gelukkig uit.
This album is powered by BubbleShare - Add to my blog
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten