Armoede raakt...

Gisterennamiddag gingen we nog een rondje maken door de stad. pr. Frans reed met de wagen door enkele wijken die heel arm zijn.
Toen we de wijk Polyvalente opreden, werd ik diep geraakt door de ontmoeting met het gezin van Larçio. Larçio is een jongen van 16 met een meervoudige handicap: mentaal, fysiek en op één oog visueel gehandicapt.
Ook voor hem spant pr. Frans momenteel een rechtszaak in, omdat de overheid zijn tegemoetkoming introk.
We ontmoetten de mama. Ze is weduwe of verlaten - God weet het - en woont in een huisje van 7 meter op 7, met haar 4 kinderen. Het huisje ligt in een weide en is enkel bereikbaar via een aarden paadje, die er vaak modderig bij ligt.
De kinderen, enkele op blote voeten en enkele met sletskes, rillen van de kou. Het zijn mooie kinderen. Een bengeltje van een jaar of 7 rent vol levensvuur door de weide, toppezot omdat de padre en een etrangerio langs komen.
Vooral de ogen van het meisje troffen me diep. Een tiener, ongeveer even oud als mijn petekind, wat vervuild van de modder. Speelgoed hebben ze niet, maar dat hebben ze misschien ook niet nodig. Een toekomst, dat ze het beter mag stellen in het leven dan haar mama...
Ach God, kon ik ze maar helpen. Terwijl we praatten controleerde moeder de huid van het meisje en trok achter haar oor een grote teek uit.
Ik lag er gisteren wakker van. Ik stond op en sloeg de Bijbel open op het evangelie van de dag... "Laat die kinderen tot Mij komen. Aan hen die zjn zoals zij, behoort het Rijk der hemelen!"
Concreter kan het evangelie niet zijn.
Uit respect nam ik hier geen foto's.