Toen we met de seminaristen gingen kijken naar de film: “into great silence”, dan was er iemand die me zei: ‘ik vond dat er toch niet veel vreugde te lezen staat op de gezichten”
Hier heb ik het tegendeel gezien. In de liturgie gebeurt alles enorm ernstig. Maar wanneer je dan eens praat met een broeder, dan komt een enorme spontaniteit en vreugde naar boven. Van één broeder viel me zijn wat sombere gelaatsuitdrukking op. Hij getuigde me: “mensen zien vaak enkel de harde schors van de buitenkant, maar ze zien niet hoe gelukkig wij eigenlijk wel zijn.”
Het duidelijkst kwam dit naar voor op zondag. In de namiddag hebben de broeders dan eerst kapitel em daarna recreatie. Padre Antão Maria had me gevraagd om tijdens die recreatie eens iets te vertellen over de Sint-Michielsbeweging. Ik had het in mijn stuntelig Braziliaans over de sociëteit, over de beweging en de jongeren, over de vriendschap met de armen en over het kerkasiel en de beweging voor vriendschap, vrede en geweldloosheid. Wonder bij wonder: ze begrepen wat ik zei en beloofden me hun gebed! Ze stelden nog vele vragen.
Gedeelde vreugde is dubbele vreugde: het was alsof alle broeders even blij waren als padre Antão Maria zelf, met het bezoek. Dit kwam sterk naar boven toen ik hen het beeldje van Onze Lieve Vrouw van Groeninge gaf. Het kreeg een ereplaatsje in de kapel waar padre Antão Maria dagelijks de mis celebreert. Zo mag onze beweging er blijvend aanwezig zijn.
This album is powered by BubbleShare - Add to my blog
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten