Een dagje vrij

Vandaag moest pr. Frans de hele dag naar Ruy Barbosa voor diocesane vergaderingen. Ik was hier dus een dagje alleen.
Maar geen nood. Leni was hier ook met de kinderen.

Leni is het vrouwtje-doe-het-al bij pr. Frans. ´s morgens is ze bezig met het huishouden en het middagmaal, 's namiddags geeft ze les aan doven, in de vooravond doet ze huishoudelijk werk en bereidt ze het avondmaal. Rond 18.30u wast ze de kinderen in de douche en daarna gaat ze naar huis. Thuis studeert ze nog linguistiek via afstandsonderwijs aan de universiteit van Salvador. Op die manier zijn haar dagen goed gevuld. Ze is jong en ze wil wat.
Met haar 24 jaar gaat ze een mooie toekomst tegemoet: ze heeft twee schatten van kinderen: Otavio (5) en Enrique(3), een goede man Mathias, ze is intelligent, beiden hebben werk en pr. Frans ziet haar als opvolger coördinator voor Podes.
Haar moeder woonde zelf in een heel eenvoudige huisje in een arme wijk.
Zij slaagt erin om in één generatie de kloof te overbruggen, dankzij haar grote wilskracht en de begeleiding van pr. Frans. In haar heeft pr. Frans een erg loyale medewerkster en bovendien een keukenprinces. Ze maakt hier de heerlijkste maaltijden klaar.

Deze voormiddag mocht ik Leni leren een weblog te maken. Ze is er al goed mee weg. Haar coördinaten zijn: http://podesleni.blogspot.com/
Deze middag maakte ze een heerlijke maaltijd voor me klaar. De kinderen en Mathias kwamen met ons mee eten samen met één van de leerlingen van de dovenschool.
We aten een soort varkensvlees (schouder van de voorpoten) met rijst, bruine bonen en groenten. En natuurlijk een glas verse succo erbij.

This album is powered by BubbleShare - Add to my blog

Deze namiddag ging ik wandelen naar de berg Santa Cruz, waar een klein kapelletje staat. De weg ging langs een steil kronkelend pad de berg op. Boven op de berg ontmoette ik een gepensioneerde leraar engels die boven op de berg bezig is met een kiosk te bouwen, van waarop je een heel mooi zicht hebt op de streek. Hij begon me al zijn plannen uiteen doen. Toen ik even probeerde over te schakelen naar het engels merkte ik dat hij eigenlijk niet veel engels kende> "Ach, ik ben al drie jaar op pensioen..." Het niveau van zijn engels is zoals mijn niveau van Braziliaans, maar ik geef nog geen 40 jaar Braziliaans op school...
Voor de terugtocht besloot ik langs de wijk Santa Cruz te gaan, waar we vorige week eucharistie vierden.
Onderweg kwam ik verschillende mensen tegen die me nog kenden. Een meisje van 10 jaar vertelde me dat ze me kende. Ik zei: "van de mis in Santa Cruz?" Ze zei trots: "Ja, en 't was in mijn huis!"
Sommigen mensen begonnen hele verhalen te vertellen. Ik moet toegeven dat ik soms "sim" zei en knikte terwijl ik eigenlijk helemaal niet had begrepen wat ze zeiden. Eén vrouwtje zei me: "Aha, de toekomstige padre van Mundo Novo!"
Teruggekomen in de stad vond ik een speelgoedwinkel en kocht er plastieken ballen voor de kinderen. Dan kan ik zaterdag een leuk geschenkje geven...

This album is powered by BubbleShare - Add to my blog